Hazardziści na przestrzeni wieków

Gracze kasynowi: wczesne lata
Cesarze rzymscy: Juliusz Cezar (100–44 r. p. n. e.) brał udział w publicznych grach hazardowych towarzyszących obchodom Saturnaliów. Po przekroczeniu Rubikonu wypowiedział słynne zdanie „alea iacta est” („kości zostały rzucone”). August (63 r. p. n. e. – 14 r. n. e.) był miłośnikiem gry „alea” (pierwotnej formy tryktraka), a na wystawianych przez siebie bankietach rozlosowywał wśród gości prezenty. Klaudiusz (10 r. p. n. e. – 54 r. n. e.) zlecił wykonanie specjalnego stołu, dzięki któremu nie musiał rozstawać się z kośćmi podczas podróży mało stabilnymi powozami. Był tak wielkim pasjonatem tej gry, że zdarzało mu się nawet, z roztargnienia, wzywać do rywalizacji mężczyzn uprzednio skazanych na egzekucję. Kaligula (12–41 r. n. e.) grywał w kości i obstawiał wyścigi rydwanów. Zamienił swój cesarski pałac w dom gier, dzięki czemu do skarbca trafiały dodatkowe pieniądze. Nie odmówił sobie partyjki kości nawet na pogrzebie swojej siostry. Neron (37–68 r. n. e.) uwielbiał wszelkie rodzaje sportu i gier, był też wielkim amatorem stawiania zakładów na różne dyscypliny. Promował hazard w pałacu królewskim przez cały rok, a za rzut kości był gotów zaryzykować zawrotne sumy.

Gracze kasynowi: XV–XVIII w.
Wawrzyniec Medyceusz (1449–1492) – włoski mecenas sztuki, renesansowy polityk w Republice Florencji, który wspierał sztukę i sponsorował artystów. Był miłośnikiem gier karcianych (sam nawet stworzył kilka z nich), a w swojej poezji nawiązywał do rozgrywek la bassetta i il frusso. Słynął z biegłości w kartach.

Gracze kasynowi: XVIII–XIX w.
William Penn (1644–1718) – angielski kwakier, założyciel kolonii, która dała początek amerykańskiej Pensylwanii. Przekazanie praw do ziem miało prawdopodobnie spłacić wynoszący 16 000 £ dług wobec ojca (Sir Williama Penna) – owoc miłości do gier hazardowych.

Wolter (1694–1778) – francuski pisarz z okresu oświecenia, zapalony hazardzista. Kiedy francuski rząd stworzył loterię dostępną wyłączne dla posiadaczy stosownych obligacji, Wolter opracował strategię wykorzystującą lukę w regulaminie umożliwiającą nabycie ogromnej liczby losów. Wraz ze swoimi inwestorami zgarnął lwią część przyznawanych w tamtym okresie nagród. Władze próbowały uniknąć konieczności wypłaty, ale Wolter wygrał sprawę w sądzie. Pisarz często grywał też w grę karcianą faro i biribi (przypominającą ruletkę grę, w której numery losowano z worka).

Giacomo Casanova (1725–1798) – wenecki kronikarz słynący ze swoich miłosnych podbojów, hazardzista, miłośnik gry faro. Kiedyś, w Wenecji, zdarzyło mu się przegrać 5000 sztuk złota w ciągu zaledwie dwóch dni. Casanova był też notorycznym kobieciarzem wykorzystującym swój urok do uwodzenia pań, a następnie nakłaniania ich do spłacania długów, w które wpędziło go zamiłowanie do gier. W swoich wspomnieniach opisał hazardowe przygody, w tym sesje w Il Ridotto, skrzydle weneckiego pałacu San Moisè.

John Montagu (1718–1792) – czwarty hrabia Sandwich w Zjednoczonym Królestwie, miłośnik gier i hazardzista, uczestnik maratońskich sesji w londyńskim salonie gier White. Około 1765 roku właśnie tam Montagu wymyślił (lub spopularyzował) praktykę wkładania kawałka mięsa między dwie kromki chleba. Dzięki temu nie brudziło się rąk, a co za tym idzie, także i kart. Właśnie stąd wywodzi się nawa „sandwicz”.

George Washington (1732–1799) – prezydent Stanów Zjednoczonych prowadził szczegółowy dziennik zysków i strat ponoszonych w grach karcianych.

Gracze kasynowi: XIX–XX w.
Thomas Jefferson (1743–1826) – prezydent Stanów Zjednoczonych regularnie uprawiał hazard w okresie pisania „Deklaracji niepodległości”. Spisywał swoje wygrane i straty w tryktraku, loteriach, rzutach monetą oraz różnorakich grach karcianych.

Jane Austen (1775–1817) – brytyjska pisarka w swoich książkach posługiwała się wątkiem gier karcianych do obnażania charakteru i cech osobowości postaci. W powieściach Duma i uprzedzenie czy Rozważna i romantyczna pojawiają się loteria, kadryl, vengt-un, wist oraz piquet.

Napoleon Bonaparte (1769–1821) – słynny francuski generał i cesarz gustował w grach umiejętności, które służyły mu jako strategiczne wprawki przed wyjściem na pole bitwy. Wspierał francuskie kasyna i przyczynił się do spopularyzowania gry vingt-un. Jego bratanek Lucien odnosił spore sukcesy w grach hazardowych.

George „Beau” Brummell (1778–1840) – przyjaciel króla Jerzego IV i szanowany wyznacznik trendów w modzie był zapalonym, lecz mało skutecznym graczem. Obracał się w towarzystwie ludzi zamożnych, jednocześnie popadając w coraz większe długi. Ostatecznie zbiegł do Calais, gdzie spędził resztę życia, klepiąc biedę.

Rosyjscy powieściopisarze: Aleksander Puszkin (1799–1837) w młodości dużo pił i oddawał się hazardowi, przez wpadł w na tyle poważne tarapaty finansowe, by dwukrotnie zastawić służących żony. To właśnie grom hazardowym poświęcił swoją słynną powieść Dama pikowa.

Fiodor Dostojewski (1821–1881) napisał Gracza, by spłacić długi, w które wpadł przez hazard. Akcję powieści umieścił w kasynach Baden-Baden.

Gracze kasynowi: XX–XXI w.
Lew Tołstoj (1828–1910) zaciągnął się do rosyjskiej armii, by uciec od długów wobec wydawcy, do których doprowadziła go gra w bilard. Ostatecznie, w ramach rekompensaty, zrzekł się honorarium za manuskrypt Kozaków.

Iwan Turgieniew (1818–1883), autor Dymu, powieści, której akcja toczy się w kasynach Baden-Baden. Turgieniew był wzywany na ratunek Tołstojowi i Dostojewskiemu, gotowym przegrać kolejne sumy w grach hazardowych.

Wyatt Earp (1848–1929) oraz John „Doc” Holliday (1851–1887) poznali się w Teksasie, gdzie Earp uratował życie Holidayowi. Z czasem między tymi dwoma rewolwerowcami nawiązała się przyjaźń. Słynęli ze skutecznych metod kantowania w faro. W 1986 roku, kila lat po głośnej strzelaninie w O.K. Corral i śmierci Holidaya z powodu gruźlicy, Wyatt Earp wystąpił w kontrowersyjnej roli sędziego w „najważniejszym starciu bokserskim stulecia”, pomiędzy Bobem Fitzsimmonsem i Tomem Sharkeyem. Uznany za faworyta Fitzsimmons prowadził przez większość pojedynku, lecz ostatecznie został zdyskwalifikowany przez sędziego Earpa za rzekomy cios poniżej pasa. Mało kto widział ów cios, a późniejsze sprawozdania sugerują spisek. Fitzsimmons walczył w sądzie o odwołanie decyzji arbitra, skutkiem czego kalifornijski sędzia, chcąc uniknąć konieczności podejmowania tego typu decyzji, zdelegalizowali walki bokserskie w całym stanie.

Edward VII, książę Walii (1841–1910) – król Zjednoczonego Królestwa i Dominium brytyjskiego oraz cesarz Indii. Książę Walii był częstym gościem kasyn w Monte Carlo, dokąd podróżował pod pseudonimem „Baron Renfrew”.

Winston Churchill (1874–1965) – premier Zjednoczonego Królestwa i legendarny przywódca wojenny. Wierzył, że ryzyko to domena kasyna, gry i wojny. Churchill regularnie grywał w pokera, bezika, mah jonga i pinochle. Nie jest tajemnicą, że przegrał znaczące sumy, rywalizując w pokera z prezydentem USA Harrym Trumanem i jego doradcami.

Alvin „Titanic Thompson” Thomas (1893–1974), amerykański wędrowny gracz, miłośnik zakładów golfowych, kości, gier karcianych, wyścigów konnych i zakładów bocznych (tzw. „proposition bets”). To właśnie Thompson zainspirował pisarza Damona Runyona do stworzenia postaci cwanego hazardzisty, Skya Mastersona. Ten z kolei stanowił inspirację dla musicalu Faceci i laleczki.

John „Bet a Million” Gates (1855–1911) – amerykański przemysłowiec, wynalazca drutu kolczastego, miłośnik pokera i bakaratu na wysokie stawki. Jego przezwisko „Bet a Million” („postaw na milion”), wzięło się stąd, że w 1900 roku zgarnął w Anglii 600 000 $ za postawienie 70 000 $ w wyścigach konnych, choć plotka głosi, że tak naprawdę wygrał okrągły milion.

Nick „the Greek” Dandolos (1883–1966) – amerykański hazardzista pochodzący z zamożnej, kreteńskiej rodziny został wysłany do Stanów Zjednoczonych z zapasem pieniędzy. Jego pasją były wyścigi konne. Dandolos wygrywał i tracił fortunę w grach karcianych, kościach i wyścigach. Zmarł w Boże Narodzenie 1966 roku, lecz jego legenda narodziła się później. Obecnie jest jednym z najsłynniejszych graczy kasynowych wszech czasów.

James Bond (1953) – postać fikcyjna, brytyjski tajny agent opisany w wielu powieściach Iana Fleminga i grany przez Seana Connery'ego. Liczne adaptacje filmowe, począwszy od Dr. No (1962), sprawiły, James Bond stał się jedną z najbardziej dochodowych postaci w historii kina. Sceny, w których tajny agent gra w kasynie na wysokie stawki, pojawiają się w wielu książkach i filmach. Pierwsza powieść z serii przygód superszpiega, Casino Royale, rozpoczyna się przy stole z ruletką, natomiast w pierwszej kinowej odsłonie, Dr. No, królewski agent gra w bakarat. W filmie Diamenty są wieczne James Bond obstawia w ruletce czarną 17. Prawdopodobnie prawdziwa, choć trudna do uwierzenia ze względu na chronologię wydarzeń, plotka głosi, że w 1963 roku Sean Connery postawił dwa przegrane zakłady na czarną 17 we włoskim Casino de la Valle. Postawił ten sam zakład po raz trzeci i tym razem wygrał, więc zdecydował odpuścić. Wtedy kulka znów wylądowała na czarnej 17. Connery postawił całą kwotę po raz kolejny na to samo pole i kulka upadła na czarnej 17 trzeci raz z rzędu. Aktor opuścił kasyno bogatszy o około 10 000 £. Najdziwniejsze w tej historii są nie tyle minimalne szanse na trzykrotne wylosowanie tego samego numeru, lecz fakt, że Connery dokonał tego w 1963 roku, osiem lat przed tym, jak Bond spopularyzował zakład na czarną 17 w słynnym filmie Diamenty są wieczne.

Prezydencki poker: Warren Harding (1865–1923) dwa razy w tygodniu prowadził zacięte pokerowe rywalizacje z członkami gabinetu. Podobno w jednej z karcianych rozgrywek sprzeniewierzył porcelanową zastawę Białego Domu. Franklin D. Roosevelt (1882–1945) był miłośnikiem gier pokerowych stud na niskie stawki. Podczas ostatniego wieczoru sesji w Kongresie organizował regularne rywalizacje, a zwycięzców ogłaszał w przerwach od obrad. Harry S. Truman (1884–1972) gustował w grach 5-card stud, uczestniczył w maratońskich sesjach pokerowych z udziałem prasy w czasie, kiedy rozważał możliwość zrzucenia bomb atomowych na Japonię, a także podczas II wojny światowej. Grał z Winstonem Churchillem w okresie jego historycznego przemówienia na temat żelaznej kurtyny. Dwight Eisenhower (1890–1969) nauczył się grać w brydża i pokera w akademii wojskowej West Point. Mówi się, że to właśnie dzięki pokerowym sukcesom podbił serce swojej przyszłej żony, Mamir. Richard Nixon (1913–1994) opanował tajniki pokera, służąc w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych. Uznawany był za wykwalifikowanego gracza. Za środki z wygranych ufundował swoją pierwszą kampanię na fotel Izby Reprezentantów.

William Lee Bergstrom (1951–1985, USA) – agent nieruchomości znany jako „The Suitcase Man” („człowiek z walizką”) oraz „gracz widmo”. W kasynach bywał nieregularnie, ale za każdym razem stawiał gigantyczne zakłady na kości. 24 września 1980 roku pojawił się w Binion's Horseshoe w Las Vegas, gdzie skorzystał z polityki Benny'ego Biniona pozwalającej graczom na ustanawianie własnych kasynowych limitów przy pierwszym zakładzie. Miał ze sobą dwie walizki: jedną pustą, drugą – wypełnioną banknotami o wartości 777 000 $. Postawił 777 000 $ na pierwszy zakład w kości i wygrał. Wtedy, z pomocą Teda Biniona, wypełnił drugą walizkę i zniknął z miasta. 24 marca 1984 r., trzy i pół roku później, powrócił, postawił pojedynczy zakład wart 538 000 $ przy stole do gry w kości, zgarnął wygraną i znów słuch po nim zaginął. Spróbował szczęścia po raz trzeci 16 listopada 1984 roku. Tym razem miał w walizkach milion dolarów w gotówce, złote monety i czeki. Postawił w kości okrągły milion i przegrał. Kiedy powrócił do kasyna po raz czwarty, 2 lutego 1985 roku, spróbował zagrać z fałszywym czekiem na 1 300 000 $. Następnego wieczoru, w hotelu Marina w Las Vegas Strip, targnął się na własne życie. Z napisanych do przyjaciół notek wynika, że źródłem jego problemów był zawód miłosny.

Akio Kashiwagi (1938–1992) – japoński biznesmen, stały bywalec amerykańskich kasyn, w których grał w bakarat na wysokie stawki, obstawiając często po 100 000 $, a nawet 200 000 $ na rozdanie. Sądził się z należącymi do Donalda Trumpa kasynami Atlantic City i Aladdin w Las Vegas, które oskarżał o niedotrzymanie warunków, przez co stracił 10 milionów dolarów. Kashiwagi został zamordowany we własnym domu, niedaleko góry Fuji. Pozostawił po sobie milionowe długi, w które wpędziły go gry hazardowe. Morderstwo do tej pory nie zostało wyjaśnione. 

Archie Karas (ur. 1951) – słynny grecko-amerykański hazardzista grający na wysokie stawki, który przygodę ze światem gier zaczął od sukcesów w bilardzie i pokerze. Karas przy stołach pokerowych zbudował bankroll wynoszący dwa miliony dolarów, ale przegrał go w Los Angeles w 1992 roku. Dzięki dobrej passie do początku 1995 roku zdołał zamienić w Las Vegas 50 $ na ponad 40 milionów dolarów. Jeszcze w tym samym roku stracił tę sumę, grając w pokera, kości i bakarat.

Elmer Sherwin (1913–2007) – pochodzący z Las Vegas weteran armii amerykańskiej trafił 4 600 000 $ na automacie Megabucks w dniu inauguracji kasyna The Mirage w Las Vegas w 1989 roku. W 2005 roku, w wieku 92 lat, wygrał drugi jackpot Megabucks w kasynie Cannery – w sumie zgarnął aż 21 100 000 $.

Kerry Packer (1937–2005) – australijski biznesmen, potentat medialny i słynny inicjator mistrzostw World Series of Cricket, udziałowiec Crown Casino w Melbourne. Grający na wysokie stawki Packer w 1997 roku uszczuplił budżet kasyna MGM w Las Vegas o 20 milionów dolarów. Z drugiej strony, w zakładach sportowych w Sydney zdarzyło mu się przegrać 30 milionów dolarów. Zwany przez niektórych „wagą ciężką bakaratu”.

Don Johnson (ur. 1962 ) – gracz kasynowy i przedsiębiorca, dyrektor generalny firmy projektującej oprogramowanie do obsługi wyścigów konnych. W latach 2010–2011, wygrał 15 000 000 $, grając w blackjacka w trzech kasynach Atlantic City i New Jersey.

Innowatorzy kasyna: wczesne lata
Alfons X (1221–1284) – król Kastylii i Leónu, autor 98-stronicowej Księgi gier – pierwszego kasynowego podręcznika. Pochłaniały go głównie szachy i gry planszowe, ale w swojej publikacji znalazł też miejsce dla gier z użyciem kości, w tym „hazardu”, pierwowzoru „craps”.

Marco Polo (1254–1324) – wenecki odkrywca, organizator wypraw handlowych, który otworzył Europę na kulturę Azji. To właśnie jemu przypisuje się (prawdopodobnie niesłusznie) przywiezienie wynalezionych w Chinach kart do gry do Wenecji, skąd następnie rozprzestrzeniły się po całym Starym Kontynencie.

Innowatorzy kasyna: XV–XVIII w.
Galileusz (1564–1642) – florencki astronom i matematyk, znany przede wszystkim ze swoich badań z okresu renesansu, w tym pierwszych artykułów naukowych poświęconych rachunkowi prawdopodobieństwa z wykorzystaniem kombinacji trzech rzutów kostką. Galileusz podjął ten temat na zlecenie swojego toskańskiego mecenasa, Kosmy II Medyceusza.

Giralamo Cardano (1501–1576) – włoski matematyk i wynalazca, wybitny autor opracowań na różne tematy, zapalony hazardzista. Prawie wiek po jego śmierci, w 1663 roku, odkrycie i opublikowanie Liber de Ludo Aleae (Książki gier losowych) miało wpływ na opracowanie i zrozumienie teorii prawdopodobieństwa.

Blaise Pascal (1623–1662) – francuski matematyk i naukowiec, wynalazca pierwszego kalkulatora. Mniej więcej w tym samym czasie próby zbudowania perpetuum mobile doprowadziły do stworzenia koła do ruletki. Pascal razem z Pierre'em de Fermatem rozwinęli teorię prawdopodobieństwa jako dziedzinę matematyki i nauk społecznych. Korespondencja z Fermatem zaczęła się od stawianych przez Chevaliera de Mere'a pytań związanych z grami hazardowymi.

Innowatorzy kasyna: XVIII–XIX w.
Francis White – brytyjski operator kasyna urodzony we Włoszech jako Francesco Bianco. W 1693 roku otworzył lokal, który stał się najstarszym i najbardziej ekskluzywnym klubem dżentelmenów, pierwotnie pomyślanym jako kawiarnia pod szyldem Mrs. White's Chocolate House. W 1755 roku White przeniósł klub do obecnej lokalizacji, pod numerem 37–38 przy St. James Street. W XVIII i XIX wieku prowadzono w nim księgę zakładów – słynną dokumentację najdziwniejszych zakładów bocznych. W tym okresie popularnymi grami w klubie były też faro i hazard – staroangielska gra w kości.

Edmund Hoyle (1672–1769) – brytyjski pisarz, specjalista od gier hazardowych, autor książki A Short Treatise on the Game of Whist, przez setki lat uznawanej za podstawową lekturę z dziedziny gier karcianych. Autor publikacji poświęconych tryktrakowi, szachom i innym grom. Słynął z ogromnej wiedzy na temat gier. Do angielszczyzny weszło nawet powiedzenie „According to Hoyle”, czyli „według Hoyle'a”, oznaczające „zgodnie z regułami gry”.

Richard „Beau” Nash (1674–1761) – brytyjski mistrz ceremonii, prekursor stanowiska gospodarza kasyna. Richard Nash pełnił funkcję mistrza ceremonii w słynnej miejscowości uzdrowiskowej Bath od 1704 roku aż do śmierci w 1761.

Innowatorzy kasyna: XIX–XX w.
Jacques Benazet (1778–1848) – operator licznych kasyn we Francji i w Niemczech, w tym w słynnej miejscowości Baden-Baden w 1838 roku. Za czasów jego kierownictwa popularność Baden-Baden jako kurortu kasynowego i uzdrowiskowego znacząco wzrosła i po dziś dzień stanowi wielką atrakcję dla hazardzistów. Pałeczkę po nim przejęli jego bratanek oraz syn Edward.

Antoine Chabert (1774–1850) – właściciel i operator kasyn we Francji i w Niemczech, w tym paryskiego Palais Royale. Po przejęciu Conversation House w Baden-Baden doprowadził do podwojenia liczby odwiedzających. Chabert zarządzał też wieloma kasynami w Niemczech.

François Blanc (1806–1877) – operator kasyn w Niemczech i Monako. François i jego brat bliźniak, Louis (1806–1854) stali się najsłynniejszymi i najznakomitszymi operatorami kasyn w XIX wieku. W 1843 roku bracia Blanc otworzyli kasyno Kursaal w Bad Homburg, gdzie wprowadzili ruletkę z pojedynczym zerem, a w 1868 roku François otworzył w Monako Casino de Monte Carlo. Ze względu na oszałamiające sukcesy Françoisa nazywano „magikiem z Monte Carlo”. Pojawiły się też legendy, według których jego niebotyczna fortuna miała być rzekomo wynikiem zawarcia paktu z diabłem.

Innowatorzy kasyna: XX–XXI w.
Charles Fey (1862–1944) – amerykański wynalazca niemieckiego pochodzenia. Wykorzystał swoją wiedzę na temat urządzeń elektrycznych do opracowania w 1895 roku pierwszego mechanicznego automatu z trzema bębnami. Stworzone przez niego urządzenie Liberty Bell za linię trzech dzwonków wypłacało jackpot w wysokości 20 monet.

Herbert Mills (1872–1929) – amerykański wynalazca, autor automatu Rival. W 1905 roku opracował własne urządzenie Liberty Bell wyposażone w wiele nowych funkcji i ulepszeń. Automat stał się na tyle popularny, że firma Mills Novelty zaczęła produkować go na skalę masową.

Benny Binion (1904–1989) – amerykański właściciel i operator kasyn. Prowadził biznes hazardowy w Teksasie, a pod koniec lat czterdziestych kupił akcje kasyn w centrum Las Vegas. Po przemianowaniu jednego z lokali na Horseshoe stał się wiodącym operatorem. Binion wprowadził i spopularyzował także różne innowacje, na przykład oferowanie darmowych drinków czy podarunków dla graczy. Zaproponował też korzystne zasady i limity zakładów. Wraz ze swoimi synami, Jackiem Binionem (ur. 1937) i Lonnie'em „Tedem” Binionem (1943–1998), zapoczątkował w 1970 roku World Series of Poker.

Howard Hughes (1905–1976) – amerykański inwestor i właściciel kasyn, ekscentryczny lotnik, wynalazca i filmowiec, który w latach sześćdziesiątych trzymał w rękach najwięcej kasyn w Las Vegas. Do jego włości należały m.in. kasyna Desert Inn, Castaways, Frontier, Landmark, Sands i Silver Slipper. To właśnie Hughesowi zawdzięcza się odejście od kontrolowania kasyn Las Vegas przez mafię na rzecz korporacji.

Benjamin „Bugsy” Siegel (1906–1947) – słynny amerykański szmugler i hazardzista, który zainaugurował i nadzorował budowę Flamingo, największego kasyna Las Vegas, otwartego w 1946 roku.

William „Si” Redd (1911–2003) – amerykański inwestor, w 1978 roku odszedł z firmy Bally, w której zajmował się dystrybucją urządzeń do gry. Nabył spółkę, którą następnie przekształcił w International Gaming Technology (IGT). W 1979 roku Redd opracował pierwsze maszyny wykorzystujące wideopokera. IGT stała się światowym liderem urządzeń i systemów w branży hazardu i loterii. Pod kierownictwem Redda IGT wprowadziła także automaty progresywne (np. Megabucks) oraz urządzenia wykorzystujące licencje programów i postaci znanych z mass mediów, jak Wheel of Fortune czy Elvis.

Kirk Kerkorian (ur. 1917) – amerykański inwestor i właściciel/operator kasyn w 1962 roku kupił pierwszą nieruchomość w Las Vegas, wynajętą pod budowę Caesars Palace. Sześć lat później sprzedał ją z 9 000 000 $ zysku. W 1969 nabył studio filmowe Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), a kilka lat potem otworzył MGM Grand Hotel i Casino w Las Vegas, które sprzedał w 1986 roku za 594 miliony dolarów.

Inge Telnaes (1930–2012) – amerykański wynalazca norweskiego pochodzenia, informatyk, autor losowego generatora liczb (RNG), który doprowadził do cyfryzacji automatów. Jego wynalazek znacząco zwiększył potencjalne maksymalne wypłaty, które przedtem były ograniczone liczbą możliwych kombinacji tworzonych przez mechaniczne bębny. W 1984 roku Telnaes opatentował elektroniczne urządzenie do gry wykorzystujące losowy generator liczb zatrzymujący bębny. Wynalazek został zakupiony przez firmę International Game Technology.

Sheldon Adelson (ur. 1933) – amerykański inwestor i właściciel/operator kasyn już za młodu dorobił się fortuny, działając na rynku nieruchomości i podejmując się różnych przedsięwzięć biznesowych. W 1988 roku nabył hotel i kasyno Sands w Las Vegas, a obok niego zbudował Sands Expo i Convention Centre. Następnie Adelson wyburzył hotel i kasyno Sands, by na jego miejscu postawić Venetian (a później Palazzo). Wzniósł też Venetian Macau Resort oraz kasyna w Pensylwanii i Singapurze.

Sol Kerzner (ur. 1935) – południowoafrykański inwestor i właściciel/operator kasyn. Zakupił i zbudował wiele hoteli oraz kurortów na całym świecie. Kerzner stworzył sieć Western Hemisphere obejmującą resorty Mohegan Sun w Connecticut (USA) i Atlantis Resort na Paradise Island (Bahamy).

Steve Wynn (ur. 1942) – amerykański inwestor i operator/właściciel kasyn, w latach siedemdziesiątych XX wieku odpowiedzialny za rewitalizację centrum Las Vegas, włączając w to odnowienie Golden Nugget. W 1989 Wynn wybudował The Mirage, pierwsze nowe kasyno od dwóch dekad przy bulwarze Las Vegas Strip. Postawił także kompleksy Bellagio, Wynn, Encore i kilka innych amerykańskich kasyn, a także Wynn Macau.

Donald Trump (ur. 1946) – amerykański deweloper i właściciel/operator kasyn przejął rodzinny budynek i biznes deweloperski, stając się tym samym największym potentatem kasynowym Atlantic City w latach osiemdziesiątych. Jego włości obejmowały Trump Plaza Hotel and Casino, Trump Marina oraz Trump Taj Mahal Casino.

^ Powrót na górę

Alfons X, król Kastylii i Leónu, Księga Gier (1283) – pierwszy przewodnik po grach hazardowych. Zawiera opisy gry w kości, w tym także jej prekursora, hazardu.

Miguel de Cervantes, Rinconete i Cortadillo (1613) – krótka opowieść zawierająca jeden z najwcześniejszych opisów gry trente-un (31), pierwowzoru blackjacka.

Charles Cotton, The Compleat Gamester (1674) – ważny przewodnik po grach karcianych i kościach.

Aleksander Puszkin, Dama pikowa (1834) – krótka opowieść o Hermannie, niemieckim inżynierze pracującym dla armii imperium rosyjskiego, który przypłaca szaleństwem próby zgłębienia tajników gier hazardowych. Na jej podstawie Czajkowski napisał w 1890 roku operę o tym samym tytule.

Fiodor Dostojewski, Gracz (1866) – legendarny rosyjski powieściopisarz musiał czym prędzej ukończyć tę historię, żeby spłacić długi, do których doprowadziło go zamiłowanie do hazardu. W opowieści pojawia się wątek niewypłacalności wobec wierzycieli oraz wiele scen gry w ruletkę jako sposobu na zabicie czasu, rozwiązanie problemów i pozbycie się długów.

George Eliot, Daniel Deronda (1876) – historię Daniela Derondy i Gwendolen Harleth rozpoczyna scena, w której panna Harleth traci wszystkie pieniądze przy stole do ruletki. W dalszej kolejności Harleth przegrywa nawet swój naszyjnik. Na szczęścia Deronda wykupuje go z powrotem i zwraca prawowitej właścicielce.

Ian Fleming, Casino Royale (1953) – pierwszą powieść z serii przygód Jamesa Bonda rozpoczyna scena, w której słynny agent gra w ruletkę. Ruletka jest zresztą częstym motywem książek o Bondzie. Entuzjaści tej gry opracowali nawet „system Jamesa Bonda”, w oparciu o strategię fikcyjnego superszpiega.

Dr. Edward O. Thorp, Beat the Dealer (1962) – bestseller opisujący strategie blackjacka, system liczenia kart i obserwacje Dr. Thorpa podczas testowania akademickich teorii w kasynach w towarzystwie doświadczonych graczy, którzy służyli mu radami i własnym bankrollem.

Hunter Thompson, Lęk i odraza w Las Vegas (1972) – książka zainspirowana wizytą autora w Las Vegas, publikowana w odcinkach na łamach magazynu „Rolling Stone” w 1971 roku. Uznawana jest za sztandarowe dzieło dziennikarskiego stylu „gonzo” łączącego fikcję, reportaż i obserwacje spisane na zasadzie strumienia świadomości.

Ken Uston, The Big Player (1977) – pierwsza książka odkrywająca szerszej publiczności tajniki świata osób liczących karty i zespołów grających w blackjacka. Uston przeplata w niej swoje strategie i analizy z kasynowymi przygodami.

Mario Puzo, Śmierć frajerom (1978) – kolejna powieść autora Ojca chrzestnego. Jej akcja rozgrywa się w Las Vegas w fikcyjnym hotelu Xanadu.

Thomas Bass, The Eudaemonic Pie (1985) – oparta na faktach opowieść o grupie studentów, którzy wynaleźli miniaturowe, aktywowane przez palec u nogi komputery przewidujące wynik w ruletce.

Michael Konik, Man with the $100,000 Breasts and Other Gambling Stories i Telling Lies and Getting Paid (1999, 2001) – dwa zbiory opowiadań Michaela Konika poświęcone hazardowi, hazardzistom, grom i kasynom.

Ben Mezrich, Bringing Down the House (2002) – bestseller opisujący doświadczenia zespołu MIT Blackjack Team. Książka klasyfikowana jest jako powieść „non-fiction”, mimo że posługuje się zmienionymi nazwiskami, wymyślonymi dialogami, złożonymi postaciami i wersjami wydarzeń zmodyfikowanymi na potrzeby fabuły. Na jej podstawie powstał film 21.

David Schwartz, Roll the Bones (2006) – kompleksowa i ciekawie napisana historia gier hazardowych.

Damon Runyon Guys and Dolls and Other Writings (2008) – zbiór opowiadań i reportaży Damona Runy z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Kolekcja obejmuje opowiadania, na podstawie których powstał musical Faceci i laleczki oraz reportaże na temat Ala Capone i Arnolda Rothsteina.

^ Powrót na górę

„Casablanca” (1942) – większość filmu rozgrywa się w klubie Rick's Café Américain. Oszukana ruletka przynosi korzyści głównie właścicielowi lokalu, Rickowi (w tej roli Humphrey Bogart). Rick namawia na obstawienie numeru 22 świeżo upieczonego małżonka, który próbuje zdobyć pieniądze na wizy do Ameryki, dokąd pragnie uciec przed wojną. Ten idzie za jego radą i wygrywa.

„Faceci i laleczki” (1955) – film na podstawie broadwayowskiego musicalu inspirowanego biografią Damonia Runyona. W wersji kinowej Marlon Brando wystąpił w roli hazardzisty Skya Mastersona. Frank Sinatra jako Nathan Detroit śpiewał Luck Be a Lady.

„Złodziej w hotelu” (1955) – film Alfreda Hitchcocka z Carym Grantem i Grace Kelly rozgrywający się w willach, kasynach i hotelach francuskiej riwiery. Grant gra Johna Robiego, dawnego złodzieja biżuterii, który zostaje wynajęty do śledzenia Frances Stevens (Kelly), podejrzanego o kradzież klejnotów. W jednej ze scen kasynowych Robie (Grant) upuszcza żeton o wysokiej wartości w dekolt grającej w ruletkę kobiety.

„Spotkajmy się w Las Vegas” (1956) – kasynowy szmugler odkrywa, że trzymanie za rękę tancerki o imieniu Marie przynosi mu szczęście w ruletce. Z początku strategia ta bynajmniej nie wzbudza entuzjazmu Marie.

„Ocean's 11” (1960) – w oryginalnej wersji Frank Sinatra wcielił się w rolę Danny'ego Oceana, planującego w ciągu jednej nocy obrabować pięć kasyn w Las Vegas. W filmie wystąpili kluczowi przedstawiciele hollywoodzkiej grupy „Rat Pack”: Sammy Davis, Jr., Dean Martin, Peter Lawford, Angie Dickinson i Joey Bishop. Oryginalne prawa do tej historii nabył Peter Lawford. Kiedy przedstawił scenariusz Frankowi Sinatrze, ten zażartował: „Zapomnij o filmie. Lepiej wprowadźmy ten plan w życie!” Podczas zdjęć w Las Vegas Sinatra, Davis i Lawford występowali wieczorami w klubie Sands Hotel & Casino.

„Miłosna ruletka” (1961) – trzej mężczyźni w łodzi podwodnej marynarki wojennej postanawiają wykorzystać komputer pokładowy do obliczenia trajektorii kulki ruletki w weneckim kasynie. Sprawy zaczynają się komplikować, kiedy na miejscu zjawia się ich admirał.

„Diamenty są wieczne” (1971) – film o przygodach Jamesa Bonda na podstawie powieści Iana Fleminga z Seanem Connery w roli agenta Jej Królewskiej Mości. Część akcji rozgrywa się w Las Vegas w (fikcyjnym) kasynie Whyte House, należącym do miliardera-samotnika Willarda Whyte'a. Bond gra w tym filmie w kości. Jedną ze scen nakręcono w kasynie hotelu Circus Circus.

„Żądło” (1973) – jeden z najgłośniejszych filmów poruszających temat gier umiejętności, hazardu i sztuczek kuglarskich. Paul Newman i Robert Redford wystąpili w roli oszustów próbujących wyłudzić pieniądze od jeszcze bardziej nieuczciwych graczy. W najsłynniejszej scenie postać grana przez Roberta Redforda przegrywa w ruletkę zdobyty łup.

„Zagubieni w Ameryce” (1985) – komedia, w której Albert Brooks i Julie Hagerty wcielają się w role małżeństwa postanawiającego porzucić codzienną rutynę i wyruszyć w drogę. Kilka dni później zatrzymują się w Las Vegas, gdzie żona przegrywa w ruletkę wszystkie oszczędności. Obstawia 22, wzorem motywu z „Casablanki”, lecz szczęście jej nie sprzyja.

„Gorączka” (1986) – film sensacyjny z Burtem Reynoldsem w roli ochroniarza w Las Vegas. Zawiera sceny, w których Reynolds wygrywa i przegrywa zawrotne kwoty, próbując swoich sił w blackjacku. Obraz powstał na podstawie powieści i scenariusza słynnego scenarzysty Williama Goldmana.

„Rain Man” (1988) – ciepło przyjęty przez krytykę film z Dustinem Hoffmanem i Tomem Cruisem, zdobywca czterech Oscarów w 1989 roku: za najlepszy film, najlepszy scenariusz oryginalny, dla najlepszego reżysera (Barry Levinson) i najlepszego aktora (Hoffman). Jest to historia dwóch braci podróżujących po Stanach Zjednoczonych. Hoffman wystąpił w roli autystycznego sawanta, a Cruise grał samolubnego, szorstkiego człowieka nieświadomego istnienia brata. Bohaterowie zatrzymują się w Las Vegas, w hotelu-kasynie Caesars Palace, gdzie Raymond (Hoffman), dzięki swoim umiejętnościom matematycznym, wygrywa w blackjacka.

„Niech się dzieje co chce” (1989) – rozgrywający się na torze wyścigów konnych jeden z najzabawniejszych filmów na temat zwyczajów, przesądów i postaci ze świata hazardu. Występują w nim Richard Dreyfuss, David Johanson, Teri Garr, Robbie Coltrane i Jennifer Tilly.

„Bugsy” (1991) – Warren Beatty w roli Bena „Bugsy'ego” Siegela, nowojorskiego gangstera, który z polecenia swoich szefów, Meyera Lansky'ego i Charliego Luciano, wybiera się do Los Angeles, żeby zakupić salony zakładów. Wyjazd do Las Vegas kończy się stworzeniem Flamingo, pierwszego dużego kurortu w mieście. Braki w budżecie i ogromne koszty doprowadzają ostatecznie do morderstwa rabusia. Annette Bening gra Virginię Hill, w której zakochany jest Siegel.

„Niemoralna propozycja” (1993) – akcja filmu toczy się w Las Vegas. Robert Redford występuje w roli miliardera wzdychającego do pewnej mężatki (Demi Moore). Mężczyzna oferuje milion dolarów za spędzenie z nią nocy. Kobieta przyjmuje tę propozycję, by sfinansować plany męża związane z budową domu. Między kochankami rodzi się więź, która ostatecznie rozpada się, kiedy główna bohaterka postanawia wrócić do małżonka (w tej roli Woody Harrelson).

„Kasyno” (1995) – w filmie wyreżyserowanym przez Martina Scorsese gangsterzy Ace Rothstein i Nicky Santoro przenoszą się do Las Vegas, by przejąć kontrolę nad kilkoma kasynami. Osadzona w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych opowieść daje wgląd w styl życia ludzi pokroju Anthony'ego Spilotro, obracającego się wokół romansów, narkotyków i bezwzględnego światka przestępczego. W filmie wystąpiła cała plejada gwiazd, a główne role zagrali Robert De Niro, Joe Pesci i Sharon Stone.

„Krupier” (1998) – brytyjski film ocierający się o gatunek noir. Clive Owen wciela się w rolę pisarza, który postanawia spróbować swoich sił jako krupier. Świat hazardu coraz bardziej wciąga bohatera, aż w końcu przejmuje kontrolę nad jego życiem i związkiem.

„Biegnij Lola, biegnij” (1998) – niemiecki thriller skupiony wokół postaci Loli (w tej roli Franka Potente), która odbiera telefon od swojego chłopaka żądającego dostarczenia 100.000 marek za uratowanie mu życia. Dziewczyna ma 20 minut i trzy różne sposoby, by zdobyć pieniądze – jednym z nich jest gra w ruletkę. Każdy pościg prowadzi do zupełnie innych konsekwencji.

„Hazardzista” (2003) – ciepło przyjęty przez krytykę film oparty na prawdziwej historii bankiera z Toronto, który w 18 miesięcy zdefraudował ponad 10 milionów dolarów, stawiając wysokie zakłady w grach kasynowych. W roli głównej wystąpił Philip Seymour Hoffman.

„Ocean's Eleven” (2001) „Ocean's Twelve” (2004) „Ocean's Thirteen” (2007) – seria filmów na podstawie pierwowzoru z 1960 roku, „Ryzykowna gra”, który rozpoczyna się od sceny symultanicznych kradzieży w kilku kasynach Las Vegas. W filmach występują George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Don Cheadle, Andy Garcia i Julia Roberts.

„21” (2008) – film na podstawie powieści Bringing Down the House Bena Mezricha będący sfabularyzowaną wersją doświadczeń zespołu MIT Blackjack Team.

„Kac Vegas” (2009) – film komediowy opowiadający o weekendowym wyjeździe na wieczór kawalerski do Las Vegas. W jednej ze scen Alan (grany przez Zacha Galifianakisa) wykazuje się niezwykłą błyskotliwością podczas gry w blackjacka – liczy karty i wygrywa spore sumy, co stoi w kontraście do jego ogólnego nieporadnego zachowania. 

„Toy Story 3” (2010) – popularny film produkcji Disney-Pixar zawiera scenę, w której animowane zabawki urządzają sobie kasyno. W roli ruletki wystąpiła interaktywna zabawka edukacyjna, a gra toczyła się m.in. o baterie.

^ Powrót na górę

„Ace of Spades” – Motorhead (1980) – karty, kości do gry

„Blackjack” – Ray Charles (1955) – blackjack

„Casino Boogie” – Rolling Stones (1972) – kasyno, Monte Carlo

„Do It Again” – Steely Dan (1972) – karty, Las Vegas

„Draw of the Cards” – Kim Carnes (1981) – karty

„The Gambler” – Kenny Rogers (1978) – poker

„Go Down Gamblin'” – Blood, Sweat & Tears (1971) – blackjack, kości, ruletka, kasyno

„The House of the Rising Sun” – The Animals (1964) – hazard

„Junior's Farm” – Paul McCartney (1974) – poker

„Leavin' Las Vegas” – Sheryl Crow (1993) – Las Vegas

„Lily, Rosemary and the Jack of Hearts” – Bob Dylan (1975) – kasyno, poker

„Little Queen of Spades” – Robert Johnson (1938) – karty, szczęście

„Lonesome Loser” – Little River Band (1979) – karty

„Luck Be a Lady” – Frank Sinatra (1965) – kasyno, kości

„The Man Who Broke the Bank at Monte Carlo” – Fred Gilbert (1892) – Monte Carlo, kasyno

„Poker Face” – Lady Gaga (2008) – poker

„Pretty Vegas” – INXS (2005) – Las Vegas

„Queen of Las Vegas” – B-52s (1983) – ruletka, karty, Las Vegas

„Ramblin; Gamblin' Willie” – Bob Dylan (1962) – karty, kości, poker

„Ramblin' Gamblin' Man” – Bob Seger (1969) – kości, ruletka, hazard

„Riverboat Gambler” – Carly Simon (1976) – kasyno, hazard

„Roll of the Dice” – Bruce Springsteen (1992) – craps, kości do gry

„Roll the Bones” – Rush (1991) – kości do gry

„Roulette” – Bon Jovi (1984) – ruletka

„Shape of My Heart” –Sting (1993) – karty

„Smoke on the Water” – Deep Purple (1971) – kasyno

„Tumbling Dice” – Rolling Stones (1972) – kości do gry

„Viva Las Vegas” – Elvis Presley (1964) – Las Vegas, kasyno, blackjack, ruletka, poker, automaty, kości

„Waking Up in Vegas” – Katy Perry (2008) – Vegas

„We're An American Band” – Grand Funk Railroad (1973) – poker

„The Winner Takes It All” – ABBA (1980) – karty, kości do gry

^ Powrót na górę

Ogólnie rzecz ujmując, „proposition bets” to zakłady boczne na przypadkowe wydarzenia niezależne od głównej gry. Kasyna oferują wiele różnych zakładów na drugorzędne aspekty dużych imprez sportowych, na przykład zakłady związane z kwestiami bezpieczeństwa podczas Super Bowl czy przerwanie walki na ringu z powodu interwencji lekarza. Gry kasynowe czasami oferują zakłady boczne dotyczące prawdopodobieństwa wystąpienia pewnych kombinacji kart czy oczek kości.

Najbardziej znanym rodzajem „prop bets” są zakłady personalizowane, szczególnie popularne wśród graczy kasynowych i zawodowych hazardzistów. Mogą one czasem wydawać się wręcz niedorzeczne (i niektóre rzeczywiście takie są), ale bywają prawdziwym testem fizycznych zdolności gracza, wiedzy, ducha rywalizacji i umiejętności rzucania przeciwnikowi kłód pod nogi. Mimo że tego rodzaju zakłady nie są uwzględniane w żadnych grach kasynowych (a jedyna, bardzo skąpa, dokumentacja opiera się na przekazie ustnym), zakłady boczne to fascynujący element kultury kasyna.

^ Powrót na górę

Generalna zasada jest taka, że osoba przyjmująca dziwaczne wyzwanie ma sporą szansę odnieść sukces. W słynnym opowiadaniu Damona Runyona The Idyll of Miss Sarah Brown (na podstawie którego powstał musical „Faceci i laleczki”) ojciec Skya Mastersona udziela synowi takiej oto ostatniej rady: „Synu, nieważne, jaki kawał świata zwiedzisz, ani jak ogromną wiedzę posiądziesz, pamiętaj, że pewnego dnia podejdzie do ciebie facet z lśniącą nowością, zapieczętowaną talią kart i zaproponuje ci zakład na to, że z talii wyskoczy walet pik i tryśnie ci do ucha cydrem. Nie przyjmuj tego zakładu, jeśli nie chcesz skończyć z uchem pełnym cydru”.

^ Powrót na górę

White był wiodącym prywatnym klubem w Londynie XVIII i XIX wieku. Mówi się, że jego członkowie obstawiali dosłownie cokolwiek. Legenda głosi, że w kiedyś nawet założono się o to, która kropla deszczu dotrze jako pierwsza na dół szyby okiennej albo czy ranny człowiek, leżący pod klubem, jest żywy czy martwy. W lokalu prowadzono księgę zakładów, w której członkowie klubu rejestrowali zakłady boczne. Większość zakładów dotyczyła spekulacji na temat przyszłych dat urodzin, śmierci i zawarcia małżeństw. Według opracowania The Georgian Art of Gambling autorstwa Claire Cock-Starkey (British Museum, 2013) jako ostatni zarejestrowano w księdze zakład pomiędzy Lordem Montfortem i Sir Jno. Dotyczył on tego, kto będzie żyć dłużej: Beau Nash (mistrz ceremonii w Bath) czy aktor Colley Gibber. Według księgi z White zarówno Lord M., jak i Sir Jno. Bland dokończyli swych żywotów, zanim zakład został rozstrzygnięty.

^ Powrót na górę

Alvin Clarence Thomas, znany jako „Titanic Thompson”, był jednym z pierwszych „wędrownych hazardzistów” w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Stanowił faktyczną inspirację dla stworzonej przez Damona Runyona postaci Skya Mastersona. Titanic Thompson był mistrzem zakładów bocznych. Zawsze potrafił znaleźć sposób, by zyskać przewagę. Podczas jednej z podroży do Joplin w stanie Missouri, które regularnie odbywał z innymi graczami, zauważył robotników stawiających znak mówiący „20 mil do Joplin”. Thompson znalazł człowieka, który (za opłatą) wykopał znak i przeniósł go 5 mil bliżej Joplin. Następnie hazardzista zaczął tak ostentacyjnie narzekać na niewłaściwe ustawienie znaku, że w końcu jego kumple, którzy nie dawali mu wiary, założyli się z nim i oczywiście przegrali. Thomson założył się też, że jest w stanie przerzucić orzech włoski przez dach hotelu i wygrał (tak naprawdę była to obciążona skorupka orzecha włoskiego).

^ Powrót na górę

Michael Konik w książce The Man With the $100,000 Breasts and Other Gambling Stories (1999) opisał słynną historię Briana Zembica, który w 1996 roku wygrał 100 000 $, założywszy się o to, że da sobie wstawić implanty piersi i będzie je nosił przez rok. Według wywiadu z 2013 roku, Zembic nie tylko wytrwał z implantami 12 miesięcy, ale do tej pory z nich nie zrezygnował.

^ Powrót na górę

Inne słynne wyzwania to tak zwane „exile bets”. Polegają one na tym, że biorąca udział w zakładzie osoba zgadza się spędzić ustalony okres czasu w konkretnym miejscu. Zakłady te zwykle okazują się trudniejsze dla profesjonalnych hazardzistów niż dla zwykłych śmiertelników. Dzieje się tak, ponieważ: a) główną atrakcją stylu życia hazardzisty jest niezależność i wolność, b) profesjonalni gracze spędzają sporą część czasu w kasynach lub innych miejscach, w których ciągle coś się dzieje, pełnych akustycznych i wizualnych bodźców, c) dla odnoszącego sukcesy gracza kasynowy „wygnanie” z kasyna oznacza rezygnację z zarobków.

W latach dziewięćdziesiątych John „Johnny World” Hennigan opuścił Las Vegas, by udowodnić, że jest w stanie przez miesiąc mieszkać w Des Moines, w stanie Iowa, miejscowości będącej zupełnym przeciwieństwem jego rodzinnej Filadelfii, Vegas i Atlantic City. Zakład został wyceniony na 25 000 $. Hennigan musiał zamieszkać w wyznaczonym obszarze Des Moines. Tam miał do dyspozycji hotel, w którym nocował, pole golfowe, na którym planował doskonalić swoje umiejętności oraz jeden jedyny bar, w którym liczył bywać. Wytrzymał na miejscu niecałe dwa dni. Szybko miał powyżej uszu hotelu, golfa, baru, a zgodnie z regułami zakładu nie miał możliwości przeniesienia się do lepszych warunków (ani w Des Moines, ani nigdzie indziej). Zadzwonił więc do gracza, z którym się założył, oferując przyjęcie mniejszej sumy. Argumentował to w ten sposób, że choć faktycznie przeprowadził się do Des Moines, siłą rzeczy nie był wstanie zostać tam dłużej. Ostatecznie pozwolono mu opuścić przedwcześnie Des Moines dopiero po zapłaceniu wynegocjowanej kwoty.

W 2008 pokerzyści Andrew Robl i Alec Torelli założyli się z Jayem Kwikem (zwanym „Bellagio Jay” ze względu to, jak wiele czasu spędzał w kasynie Bellagio w Las Vegas) o to, że da radę spędzić 30 dni, mieszkając w łazience Bellagio. Obowiązywało go ograniczenie rozmów przez komórkę i brak dostępu do komputera. Jay mógł korzystać tylko z niewielkiego odtwarzacza DVD i usługi dostarczania posiłków. Robl i Torelli zamontowali w łazience kamerkę internetową monitorującą drzwi i zaoferowali widzom 500 $ za zaraportowanie ewentualnego złamania reguł. Po 20 dniach zapłacili Kwikowi pomniejszoną kwotę (prawdopodobnie 40 000 $) za opuszczenie łazienki i zakończenie zakładu.

^ Powrót na górę

Dwie osoby wyznaczają trzecią, którą nazywają Loddenem. Zadają „Loddenowi” pytania wymagające odpowiedzi liczbowych. (np. liczba ludności Australii, ile krawatów ma Barack Obama, liczba książek posiadanych przez „Loddena”.) „Lodden” notuje odpowiedzi po kryjomu na kartce, którą następnie przekazuje czwartej osobie, a uczestnicy zakładu obstawiają przybliżone liczby wskazane przez „Loddena”. Gra wymaga kompleksowej analizy, trzeba bowiem mieć na uwadze fakty, obiektywne odpowiedzi (jeśli takowe występują), możliwą odpowiedź „Loddena” oraz stawkę zakładu. Zabawa wzięła swoją nazwę od zawodowego pokerzysty Johnny'ego Loddena. Pewnego razu grupa pokerzystów podczas karcianej rywalizacji kazała mu zgadnąć, ile postawią. Gra wymaga udziału sporej grupy osób: co najmniej dwóch obstawiających, „Loddena” oraz inne osoby, które mogą zadawać pytania.

^ Powrót na górę